Ҳарчанд борҳо исбот гардидааст, ки М. Садриддин яке аз қаллобону беномусони наҳзатист, аммо инро мо ҳатто аз амалу гуфтори хешу табораш, ки ӯро ҳамчун хоин ва бешарафу бевиҷдон ва беномус мешиносанд бараъло мушоҳида менамоем. М. Садриддин нафаре ҳаст, ки ба хотири пулу мол ҳатто ба ҷанозаи падараш иштирок накрадааст.
Нафаре ҳаст, ки ба хотири пулу мол падарашро дар як кишвари Аврупо хору залил мондаасту худаш ба кишвари дигар рафтаасту ҳатто аз ӯ боре ҳам ёд накардаасту аҳволпурсӣ накардааст. Магар инсоне, ки худро мусалмон мегираду даъвои диндорӣ мекунад, даст ба чунин кор мезанад, агар беномус набошад?
Танҳо беномусу бевиҷдон қодир аст, ки волидайнашро танҳо гузораду аз онон хабар нагирад. М. Садриддини бешараф ва қаллоб ба хотири пулу нафси бадаш ба ғуломӣ гузашта ҳатто падарашро фаромӯш кардааст, ки ин ба ин рафтор танҳо бешарафу беномус ва хоин гунаҳкор ҳасту халос.
Мо, омӯзгорони кафедра ин рафтори нодуруст ва ғайриинсонии М. Садриддинро комилан маҳкум намуда, бар ӯ лаънат мехонем!