Инсоният ҳамеша ба тарбия ниёз дорад ва ҳамин аст, ки мегӯянд агар кӯдак аз овони кӯдакӣ тарбия нагирад, дар бузургияш волидайни худашро ҳам мезанад. Ҳоло мебинем, ки як идда аз наҳзатиёни тарбиянадида, аз доираи одобу ахлоқ мегузаранду мардумро таҳқир мекунанд, ки ин нишони бетарбиягӣ мебошад.
Муҳаммадиқболи Садриддин низ аз зумраи чунин нафаронест, ки дар муҳити бетарбиягӣ ва носолими хонаводагӣ ба воя расидааст ва ҳамин аст, ки ба ягон арзиши инсонӣ эҳтиром қоил нест ва ҳатто баъзеҳо ӯро ба ҳайвон нисбат намедиҳанд, ки нисбат додани М. Садриддин ба ҳайвон беэҳтироми ба ҳайвон асту М. Садриддин аз ҷондори аз ҳайвон ҳам пастфитрат аст.
Ҳоло М. Садриддин мисли занони фоҳишаи сари роҳ ҳар як гапро гирифта, хабар месозаду барнома мекунад ва ҳатто намесанҷад, ки ҳақиқат дорад ё на, ки ин як бетарбиягии ӯро нишон медиҳад.
Ҳарчанд ба ҳамагон маълум аст, ки М. Садриддин як хоини бадкеш ва дасисабоз асту ҳамеша бар алайҳи ҷомеа дасисабозӣ мекунад, то ҷавононро гумроҳ созаду ба манфиати хоҷагони хориҷияш кор бифармояд. Зеро нақшаи ин касифи наҳзатӣ, ин махлуқи манфур М. Садриддини малъун хиёнат бар ҷомеа мебошад.
Аз ин рӯ, ба ҷавонон гуфтанӣ ҳастем, ки худро ба доми найрангу фиреби як бевиҷдон ва ҳамҷинсгарои беномуси М. Садриддин напартоед, чунки ӯ як хиёнаткор ва манқурт асту шуморо ҳам рӯзе фиреб хоҳад дод, ки фиребхӯрдаро дигар даво нест мегӯянд.
Дилмуроди Вафо
таҳлилгар,ДКМТ