Чандест, ки миёни сокинони осоишта ва сарҳадбонони қирғиз муноқишаҳо сар мезанад ва ҳамеша қирғизҳои бадкеш аз ҳолат истифода карда кӯшиш мекунанд, ки заминҳои мардуми минтақаро соҳибӣ кунанд ва чандест, ки ин марҳала идома дорад. Ҳамеша сарҳадбонони қирғиз бар зидди аҳолии осоишта аз яроқҳои оташфишон истифода мебаранд ва кӯшиш мекунанд, ки мардумони беяроқро захмӣ созанд. Пас ин рафторӣ қирғизҳоро кӣ мебахшад?
Аммо бар замми ин боз наҳзатиёни палид ва ҳаромзода талош мекунанд, ки мардумро ба гумроҳӣ баранд ва сарсону саргардон намоянд.
Маҳмадиғвои Саргин яке аз наҳзатиёни палид ва ҳаромзода, ки имрӯзҳо дар хориҷ аз кишвар ба сар мебарад, мақолаеро таҳти унвони “Гурӯҳи сеюм” дар муноқишаи марзӣ….” аз номи кадом як қаҳрамони гумномаш иншо намуда, ба нашр расонидааст, ки сафсатае беш нест. Зеро навиштаи мазкур аз ҳақиқат дур мебошад ва ин ҷо ҳама сарҳадбонони кишвар шабу рӯз дар ҳифзи сарҳад ва таъмини амнияти ҷомеа ба по рост истодаанду аз худ қаҳрамонӣ нишон медиҳанд, то як сокини кишвар ранҷ накашад ва хотираш ноором нашавад.
Аммо дар навиштаи мазкур ба намояндагони ниҳодҳои марбута, туҳматҳои беасос кардааст, муаллиф, ки аз иғвобарангезиву дасисабозӣ шаҳодат медиҳад. Зеро сад дар сад маълум аст, ки ҳамин наҳзатиёни палид душмани аслии миллат мебошанд ва ҳатто дар навиштаҳояшон низ имрӯз қирғизҳоро ба гунае таъриф кардаанд, ки ин хиёнат ва авбошии ин тоифаи наҳзатиро бармало месозад.
Ҳамагон хуб медонем, ки қирғизҳо қавми хукбашараву ҳайвонтабиат ҳастанд ва аз фарҳангу маданияти инсонӣ дуранд ва ҳамеша зарур меояд, ки ба сараш занӣ баъдан ақлаш ба ҷо ояд, ин ҳолат маълум месозад, ки ин тоифаи қирғиз на қавл доранду на амал, чун қабила ҳастанд ва доима аз системаи саҳроӣ ё худ ҳайвонӣ кор мегиранд, ки дар шароити кунунӣ хеле нигаронкунанда мебошад.
Мо, омӯзгорони кафедра ин рафтори хоинони бадкеши миллатро аз ҷумла навиштаи бардурӯғу иғвобарангезонаи М.Садриддини палидро маҳкум намуда, ба ин ҳаромзодаҳои наҳзатӣ лаънат мехонем!