Агар ба биограифияи аксарияти наҳзатиён бингарем худ мушоҳида менамоем, ки чӣ тавр наҳзатиён мардумро фиреб додаанду ҳаққи мардумро хӯрдаанд. Ягон нафар наҳзатие нест, ки бо макру ҳилла ва найранги наҳзатӣ касе фиреб надода бошаду. Боре дуздиву авбошӣ накарда бошад. Қариб тамоми наҳзатиён даст ба ҷиноят задаанду авбошиву ғоратгарӣ намудаанд, ки ин амали зиштро танҳо наҳзатиён қодиранду халос. Зеро ягон инсони солим ва дуруст даст ба чунин корҳои зишт намезанад. Муҳаммадиқболи Садриддин, ки худро ҳомии дину шариат вонамуд месозад, модоме, ки даст ба чунин ҷиноят зад, маълум мешавад, ки инсони дуруст нест.
Пас мешавад ин гуна амалҳои нодурусту ғайриинсонии наҳзатиёнро аз ҷумла М. Садриддинро як навъ идомаи амалҳои инсонбадбинонаи наҳзатиён ва амалҳои қаллобонаи наҳзатиён номид.
Мо, омӯзгорони кафедра ин рафтори Муҳаммадиқболи қаллоб ва дигар наҳзатиёни манҳусро маҳкум намуда, бар ӯ лаънат мехонем!