Чандест, ки қирғизҳо дар маҳаллаҳои аҳолинишини наздисарҳадӣ ва бахусус Чоркӯҳ нооромиҳо ташкил намуда, муноқишаҳо бармеангезанд, то мардумро дар ташвиш гузоранду заминҳои моро худсарона ғасб намоянд, ки ин албатта ҷинояти рӯирости қирғизҳост ва аз ҷониби дигар бошад вайронкунии муқаррароти байналмилали низ ҳаст. Зеро қирғизҳо ҳуқуқи ба сари аҳолии осоишта тир кушоданро надоранд ва ҳаққи мудохила бар зиндагии аҳолиро ҳам. Аммо аз чӣ бошад, ки қирғизҳо ба ҳамаи ин меъёрҳои байналмилалӣ ва муқаррароти байнидавлатӣ ҳам беэътиноӣ намуда, кӯшиши худсарона ғасб намудани заминҳоро мекунанд, ки воқеан ҳам мояи нигаронист.
Ба наздики як шаҳрванди кишвари моро, сокини деҳаи Чоркӯҳро, ки дар замини худаш машғули кишоварзӣ буд, бо тир зада захмӣ намуданд, ки бисёр ҳам ҷинояти вазнин аст. Зеро тир кушодан бар сари аҳолии осоишта ин аллакай ҷиноят аст ва он боз бар сари як зан, ки хеле аз беномусиву номардии қирғизҳо шаҳодат медиҳад.
Аммо ин амали қирғизҳо, ин ҷинояти қирғизҳо бояд беҷавоб намонад ва қирғизҳо бояд ҷазо бинанд. Зеро тир кушодан бар сари зани тоҷик ин бузургтарин хиёнат аст ва мо дигар гузате барои қирғизҳо бояд надошта бошем.
Мо, мутахассисони шуъба ин рафтори разилонаву номардонаву авбошонаи қирғизҳоро маҳкум намуда, дар ҷавоб гуфтанӣ ҳастем, ки то зинда ҳастем, сояаатонро на дар замин, балки дар хору хас ҳам нахоҳед дид!