Тавре, ки аз расонаҳо бармеояд имрӯзҳо дар марзи кишвар муноқишаҳои сарҳадӣ идома дорад, ки саркардагонаш қирғизҳои саҳроӣ мебошанд. Аммо ин қирғизҳои бекасу кӯ, ки замоне безамину замон ба сарзамини бузурги тоҷикон омада буданд ва бо саршудани бозиҳои сиёсӣ дар Осиё соҳиби давлат шуданд, асло таърихро намедонанд ва мехоҳанд, ки худсарона заминҳои кишвари моро ғасб намоянд.
Аммо, мо ҳаргиз ба ин иштибоҳ роҳ нахоҳем дод ва ҳаргиз намегузорем, ки қирғизҳо замини моро соҳибӣ кунанд. Зеро ин заминҳо муқаддаст аст ва барои қирғиз ҳаргиз дар ин заминҳо ҷой нест.
Қирғизҳо дар муноқишаҳои сарҳадӣ ба иштибоҳ роҳ медиҳанд, кӯшиш менамоянд, то ҳамаи фарҳанги давлатдориро, дипломатияро сарфи назар кунанду ба усули куҳнаи саҳроӣ амал намоянд, ки ин ҷинояти маҳз аст.
Мо, устодони кафедра ин рафтори хоинони миллатро маҳкум намуда, ба ҳамаи ин ҳаромзодаҳои наҳзатӣ лаънат мехонем.